خیلی از زیبائیهای دنیای زیر آب فقط برای نگاه کردنه. باید از دور به زیباییش نگاه کرد و گذشت. توتیا و سفره ماهی همینطورند. سکون توتیا و دم تکان دادن سفره ماهی هر دو اخطار احتذارند نه پیام دعوت. اگه جدی گرفته نشن عواقب دردناکی در انتظارته!
اینا اولین درس غواصی بود.
فرق زیادی بین ظواهر و بطون هست. هنر دیدن باطن از ورای پرده ظاهر کار هر کسی نیست. خیلی موارد زندگی مثل دنیای زیر آبه. مثلاً سبزی مزبله نشانه ایست برای اینکه بفهمی اینجا لجن زاره. باید دور شد و فراموش کرد. شاید وقتی کسی به تو ابراز لطف می کنه یا اعلام همراهی نه به خاطر تو که به خاطر اینه که تو کلید خارج شدن از شرایط بدی هستی که گرفتارشه. اگه اصراری می کنه یا پافشاری ای، برای توئیت تو- فی حد ذاتک- نیست؛ برای کلید بودنته. دیر فهمیدن این یکی از گزش سفره ماهی و لمس کردن توتیا هم دردناکتره.
